Fundament – loopbaanportret

Ik wilde eigenlijk boerin worden. De link zie ik wel. Het is de basis van het leven waartoe ik me aangetrokken voel. Als vrouwen baren, zijn ze zoals ze zijn. Zonder opsmuk gewoon de natuur zijn werk laten doen. Het gaat vanzelf. Net als het opgroeien van een kind. Je houdt het niet tegen, je kunt het alleen begeleiden.

Ik ben na de Havo nog VWO gaan doen. Ik vond mezelf nog te jong om te gaan studeren. 16 jaar was ik dan geweest en 20 jaar als ik barende vrouwen had moeten ondersteunen. En bovendien was mijn middelbare schooltijd de meest onbezorgde tijd van mijn leven. Het krijgen van een kind is misschien ook heel mooi, maar voor mij was het die tijd op school. Ik ging huppelend door het leven. Maakte me nergens druk om.

Verloskunde. Het is niet een roeping, ik ben geen dominee. Het kwam op mijn pad. Zoals ik ook mijn loondienstcontract opzegde terwijl ik altijd riep dat ik nooit voor mezelf zou willen beginnen. Die eigen praktijk kwam op mijn pad en ik accepteerde dat. Er tegen verzetten heeft geen zin. Dat kost energie die je beter kunt inzetten om er weer 100% tegenaan te gaan. Want natuurlijk doe ik mijn best. We hebben de nieuwe praktijk gepromoot. Toeval of niet. Er was net een dorpsfeest. Ja, toen organiseerden wij leuke dingen en lieten de mensen praten. Want dat doen mensen in een dorp. Of het iets oplevert dat zie ik later wel.

Mijn kracht is mijn zwakte. Ik beweeg mee. Probeer me in te leven hoe het is voor vrouwen om tot in de kern kwetsbaar te zijn. Ik ben een steentje in het fundament  van het nieuwe leven, van de moeder die haar kind liefkoost, van het gezin. Het baringsverhaal kun je nog tot in detail terughalen als je 90 jaar bent en in een bejaardentehuis woont. Je weet nog wat de verloskundige zei, niet zei of juist had moeten zeggen. Ik wil bijdragen aan een mooi baringsverhaal. Aan een goede herinnering. Aan een stevig fundament. De start bepaalt mede het levenspatroon van het kind.

Het is verslavend. De adrenaline die door mijn lijf giert op het moment van de bevalling. Ik ben gespannen bezig en dan is er de opluchting achteraf als ik aan de zijlijn kan genieten in een vreemd huis bij een intiem moment. Gratis en ik krijg nog geld toe ook. Ik ben niet verliefd op baby’s, het gaat mij om het proces er omheen. Het zou wat dat betreft net zo goed om een olifant kunnen gaan. Het is het wonder dat zich in die moederbuik afspeelt. Ik hoor het hartje van het kindje, ik voel het bewegen, ik zie de buik en toch vind ik het iedere keer weer een raadsel.

Of ik de 65 jaar haal als verloskundige? Daar sta ik weleens bij stil. Als ik met levensvragen word geconfronteerd die botsten met mijn geloof. Of als ik merk dat de mentaliteit verandert. Ik sta klaar voor mijn cliënten, maar mensen hebben ook nog hun eigen verantwoordelijkheid en daar zie je een verschuiving. Ja en dan die nachtdiensten. Elf jaar geleden toen ik begon, was ik na één nacht slapen weer hersteld. Ik denk dat ik straks op mijn 65ste vijf nachten nodig heb.

Trots? Ja, op de vrouwen die baren. Het is een flinke klus en ik sta er alleen maar naast. Het gaat niet om mij, ik ben maar een mens. Daarin stel ik mij nederig op.

De afgelopen drieënhalf jaar hebben wij geen sterfte meegemaakt in onze praktijk. Soms houd ik mijn hart vast want statistisch gezien kan dat helemaal niet. En toch zou ik die momenten van intens verdriet niet willen missen. Ja, ik zit er vaak naast met een samengekrompen hart. Maar de stilte en de intensiteit van het intieme moment zijn voor mij ook de verbinding met het leven.