Roerloos

Roerloos

En dan ben jij het die naar het podium wordt gevraagd

alleen een drone kan filmen wat jij nu ziet

je denkt aan een hond die blaft tegen zijn weerspiegeling

zwevend neem je waar hoe je een schrift vasthoudt

hoe je je vasthoudt aan dat schrift

het engste moment van de avond beweegt onder je voeten

de oude planken tonen zich bereidwillig in het nabootsten van zee

zorgvuldig opgeschreven woorden verlaten je

monotoon als de ventilator boven je hoofd. het publiek klapt

mij weer terug in mezelf

waar mijn hart klopt alsof ik zojuist een marathon heb gerend –

ik breek mijn hoofd over dat lijf

hoe ik op een podium mijn gedaante verlies als op een foto

dat ik op een reddingstrook roerloos blaffend sta te wachten

op mezelf